5 Janar, 1420: Dita e Shenjtë dhe Hija e Luftës

Era e ftohtë e janarit depërton në dhomën time, duke përcjellë aromën e dëborës së re që ka mbuluar malet rreth Krujës. Zjarri në oxhak ndez flakë të gjalla, duke luftuar me sukses të ftohtin e padurueshëm. Jam ulur këtu, me penën në dorë, duke përjetuar një ndjenjë të çuditshme – një përzierje emocionesh që shkon nga optimizmi i rinisë te pesimizmi i një fëmije që ka parë shumë tmerr për moshën e tij. Sot është Epifania, dita e Shenjtë e Tre Mbretërve, dhe duhet të shënoj një ditë kaq të veçantë në këtë ditar të ri që babai im, Gjon Kastrioti, ma ka dhuruar.

Në fakt, ky ditar nuk është thjesht një libër i zbrazët për të shkruar. Është një shenjë e besimit të tij, një dëshmi e shpresës se një ditë do të jem i aftë të mbaj peshën e emrit tonë, të Kastriotëve. Ai shpesh më flet për heronjtë e lashtë, për Ilirinë e fuqishme, për gjaku tonë që rrjedh nga trimëria dhe dinjiteti. Më tregon për luftërat e pafundme që kemi pasur me osmanët, për vdekjet e shumta, për dëshirën e madhe për liri që vlon në zemrat e njerëzve tanë.

Sot, duke shikuar flakët që lëvizin në oxhak, ndjeva sikur po shoh një pasqyrë të jetës sime të shkurtër, por tashmë të mbushur me ngjarje të rëndësishme. Më kujtohen betejat e shumta të babait tim, trimëria e tij e jashtëzakonshme kundër osmanëve. Kujtoj gëzimin e familjes dhe lodhrat e mia, por edhe frikën e pashmangshme që ndihej gjithmonë në ajër, hije e vazhdueshme e pushtimit osman.

Shkollimi im vazhdon nën mbikëqyrjen e mësuesve të zgjedhur me kujdes nga babai. Mësoj të lexoj dhe të shkruaj në shqip dhe në disa gjuhë të tjera, gjuhët e armikut po aq sa edhe ato të aleatëve tanë. Mësoj historinë, politikën dhe taktikat e luftës, duke shpresuar të jem i përgatitur për ditët e vështira që na presin.

Megjithatë, nuk është vetëm lufta ajo që më shqetëson. Jam i rrethuar nga një botë e mrekullueshme, e mbushur me mister dhe bukuri. Mali i Krujës, me kullat e tij të forta dhe pamjet mahnitëse, është shtëpia ime, forca ime. Një botë e pasur me traditat tona, me zakonet tona, me gjuhën tonë të bukur. Më pëlqen të kaloj kohë me shokët e mi, duke luajtur lojëra, duke dëgjuar legjenda të lashta, duke e ndjerë bashkimin e komunitetit tonë që përpjeket të ruajë traditat e tij.

Por në zemrën time është gjithmonë prania e Osmanëve, rreziku i vazhdueshëm i pushtimit. Më kujtohen tregimet e tmerrshme që dëgjoj nga ushtarët që kthehen nga frontet e luftës. Ata flasin për vrasje të egër, për shtypje të popullit dhe për shkatërrimin e kulturës sonë. Këto histori më bëjnë të kuptoj se detyra ime nuk është vetëm të jem një princ, por të jem një udhëheqës që do të mbrojë popullin tim.

Unë e kuptoj se në këtë botë të vështirë, nuk mund të jetë gjithmonë gëzim dhe qetësi. Do të ketë kohë të vështira, kohë lufte dhe sakrifice. Por unë besoj se me forcën e fesë sonë, me trimërinë e njerëzve tanë dhe me ndihmën e Zotit, do të arrijmë të mbrojmë atdheun tonë.

Sot, në këtë ditë të shenjtë, kam ndjerë një ndjenjë të thellë përgjegjësie. Përgjegjësi për familjen time, për popullin tim, për trashëgiminë e Kastriotëve. Është një barrë e rëndë, por një barrë që e pranoj me krenari dhe vendosmëri. Do të luftoj për lirinë e vendit tim, për dinjitetin e popullit tim, dhe do të jap gjithçka që kam për të siguruar një të ardhme më të mirë për gjeneratat e ardhshme.

Nga flakët e zjarrit, shikoj dritën e shpresës, por edhe hijen e luftës së afërt. Lutem që Zoti të na japë forcën dhe urtësinë për të përballuar sfidat e kohës. Dhe shpresoj se një ditë do të jem i aftë të shkruaj në këtë ditar për fitore, jo vetëm për luftëra. Një ditë do të shkruaj për paqen dhe prosperitetin e Shqipërisë së lirë. Kjo është ëndrra ime, dhe për këtë do të jap jetën time.